Χώρος που μάγεψε ποιητές και λογοτέχνες, που γέννησε την έμπνευση σε συνθέτες και μουσικούς , που κατέκτησε με την ομορφιά του τους εικαστικούς καλλιτέχνες η Κέρκυρα υπήρξε πάντα κιβωτός των τεχνών και σημείο δημιουργικής επαφής για κάθε πνευματικό άνθρωπο, που στο κάλλος της επένδυσε τις ευαισθησίες του και τη δυνατότητα επικοινωνίας του μέσω του πολιτισμού. Χώρος ιδιαίτερα θελκτικός, που κατορθώνει να τραβήξει με την πρώτη κιόλας ματιά το ενδιαφέρον του καλλιτέχνη, η Κέρκυρα ήταν φυσικό λοιπόν πέρα από τους ντόπιους καλλιτέχνες, που αποτύπωσαν την ομορφιά της, να μαγέψει όλους όσους βρέθηκαν εδώ έστω και για λίγο. 

Ατμόσφαιρα θολή και υγρή το χειμώνα που δένει αρμονικά με τα παμπάλαια κτίρια και τη μελαγχολία των αναμνήσεων από τις ταραγμένες περιόδους της ιστορίας της, φωτεινή και εορταστική την άνοιξη και το καλοκαίρι που εναρμονίζεται με το πανηγύρι της φύσης και το απέραντο πράσινο των ελαιώνων και των διάσπαρτων κυπαρισσιών δίνει τη δυνατότητα δίνει τη δυνατότητα όχι μόνο να εμπνευστεί από αυτήν ο καλλιτέχνης αλλά να βιώσει την εσωτερικότητα των ανθρώπων και του τοπίου. 

Σημαντικοί καλλιτέχνες της νεοελληνικής τέχνης που πέρασαν ή έμειναν στον πανέμορφο αυτό χώρο για μικρότερο ή μεγαλύτερο διάστημα συγκινήθηκαν από την ιδιαιτερότητα του τοπίου της και το αποτύπωναν στο έργο τους. 

Δημιουργοί όπως οι Κωνσταντίνος Παρθένης, ο Συμεών Σαββίδης, ο Θεόφιλος(Χατζημιχαήλ), ο Βασίλειος Χατζής στη ζωγραφική, ο Δημήτριος Γαλάνης και οΚώστας Γραμματόπουλος στη χαρακτική, ο καθένας με το δικό του χαρακτηριστικό τρόπο και ύφος, έδωσαν μέσα από το έργο τους τη μαγεία του φυσικού ή αστικού τοπίου της Κέρκυρας. Δίπλα σε αυτούς σημαντικοί κερκυραίοι καλλιτέχνες σαν τοΧαράλαμπο Παχή, τον Άγγελο Γιαλλινά, τον Γεώργιο Σαμαρτζή και το Νικόλαο Βεντούρα, για να αναφερθούν μερικοί μόνο, μετέφεραν τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά αυτού του ιδιόμορφου και πανέμορφου πραγματικά χώρου, ο καθένας με την προσωπική μορφοπλαστική του γλώσσα. 

Ο Παχής, ο Χατζής και ο Σαββίδης μας δίνουν μια άποψη της πόλης της Κέρκυρας από το Μον Ρεπό με το Παλαιό Φρούριο να κυριαρχεί στα έργα αυτά, και μέσα από τις προσπάθειες του φαίνονται καθαρά οι διαφοροποιήσεις της γραφής τους και η έμφαση σε άλλα στοιχεία από τον καθένα από αυτούς. 

Στο έργο του Παχή κυριαρχεί ο ιδεαλισμός και η ποιητική διάθεση, η ακρίβεια του σχεδίου και το διάχυτο φως, οι απαλοί χρωματικοί τόνοι και η μικρογραφική διάθεση. 

Ο Χατζής, αντίθετα, ενδιαφέρεται για την ηθογραφική παρουσίαση του θέματος και για το λόγο αυτό τονίζει ιδιαίτερα την ανθρώπινη παρουσία, με τους ψαράδες στο πρώτο επίπεδο να δίνουν τον τόνο. Με τον τρόπο αυτό υποχωρούν τα ιδεαλιστικά χαρακτηριστικά και τονίζονται τα ρεαλιστικά με την ανθρώπινη δραστηριότητα να επιβάλλεται στον χαρακτήρα του τοπίου. 

Ο Σαββίδης προχωρεί ακόμη περισσότερο και αποδίδει το ίδιο τοπίο με καθαρά εμπρεσιονιστική διάθεση, φωτεινά χρώματα και ρευστά περιγράμματα σε μια προσπάθεια που καταγράφει τη χρωματική εντύπωση ενός χώρου που πάλλεται. 

Ο Γεώργιος Σαμαρτζής ενδιαφέρεται επίσης για το ηθογραφικό περιεχόμενο με έργα όπως το Λιστόν τη νύχτα ή η Λιτανεία του Αγίου Σπυρίδωνα, όπου πέρα από την ακρίβεια της περιγραφής και την χρωματική ευγένεια μεταφέρει την ατμόσφαιρα των αρχών του αιώνα και δίνει πολύτιμες πληροφορίες για το κλίμα της εποχής του. 

Το φυσικό τοπίο της Κέρκυρας παίζει έναν ιδιαίτερο ρόλο στο έργο του Κωνσταντίνου Παρθένη, έναν από τους γενάρχες των μοντέρνων ρευμάτων της νεοελληνικής τέχνης, ο οποίος έζησε έναν για ένα διάστημα εδώ και γεύτηκε από αυτό. Ξεκινώντας από τα μετεμπρεσιονιστικά ρεύματα ο Παρθένης δίνει στα έργα του με έναν προσωπικό τρόπο το τοπίο στο οποίο κυριαρχούν οι ενιαίες χρωματικές επιφάνειες και οι τονισμένες αντιθέσεις των οξυγώνιων και καθέτων θεμάτων των κυπαρισσιών με τα καμπυλόγραμμα των ελιών και του χώρου, φτάνοντας με τον τρόπο αυτό σε σύνολα που διακρίνονται για την ποιητική τους φωνή. 

Τον ιδιαίτερο χαρακτήρα της Κέρκυρας τονίζει στο έργο του και ο Κώστας Γραμματόπουλος. Χρησιμοποιώντας περισσότερο γραμμικά θέματα και συνδυάζοντας τα με τα συγκρατημένα χρώματα, ενώνοντας φυσικό και αστικό τοπίο και περιορίζοντας την προοπτική απόδοση φτάνει σε διατυπώσεις που διακρίνονται για την απόπειρα καταγραφής του ουσιαστικού περιεχομένου της σύνθεσης. 

Ο ποιητικός χαρακτήρας και ο λυρισμός επικρατούν στο έργο του Νικολάου Βεντούρα, ο οποίος ξεκινά με αφετηρία την οπτική πραγματικότητα αλλά δεν περιορίζεται στην απλή καταγραφή της. Αναζητεί την εσωτερική αρμονία της παράστασης και χρησιμοποιώντας την σχηματοποίηση και σε ορισμένες περιπτώσεις την αφαίρεση φθάνει στην ποιητική ερμηνεία του θέματός του. 

Ο σημαντικότερος όμως εραστής του φυσικού τοπίου της Κέρκυρας αλλά και της ίδιας της πόλης υπήρξε ο υδατογράφος Άγγελος Γιαλλινάς, ο καλλιτέχνης που ύμνησε με τον χρωστήρα του κάθε γωνιά και όψη της. Με έργα που χαρακτηρίζονται για τον λυρισμό και τη δύναμη του χρώματος ο ζωγράφος αποκαλύπτει το πρόσωπο της γοητείας του χώρου και την αρμονία του.