Συμμετοχή ΤΚ/ΤΕΕ στην Πράξη "ΛΑΕΡΤΗΣ" που έχει ενταχθεί στο Ε.Π. "Ιόνια Νησιά 2014-2020"

Εγγραφή στον Κατάλογο Πραγματογνωμόνων του ΤΚ/ΤΕΕ

Συμπληρώστε την αίτηση για την εγγραφή σας στον κατάλογο πραγματογνωμόνων του ΤΚ/ΤΕΕ

Εγγραφή

Mητρώο εθελοντών αντιμετώπισης φυσικών καταστροφών

Συμπληρώστε την αίτηση στη φόρμα εγγραφής για το Μητρώο Εθελοντών Μηχανικών για την Αντιμετώπιση Φυσικών Καταστροφών.

Εγγραφή

ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ ΤΚ/ΤΕΕ

Ο Κανονισμός της Βιβλιοθήκης του Περιφερειακού Τμήματος Κέρκυρας του ΤΕΕ. 

Περισσότερα

Οικισμοί Ν. Κέρκυρας

Ψηφιοποίηση Πινακίδων

Εκλογές Μαΐου 2024

Σημαντικοί διανοούμενοι και πολιτικοί, ζωγράφοι, λογοτέχνες, ποιητές, λόγιοι, στοχαστές, μουσικοί, αρχιτέκτονες συνυπήρξαν στην πόλη για πολλά χρόνια συντελώντας στην πνευματική αναγέννηση της Κέρκυρας. Με τον 19ο αι. το νησί θα καταξιωθεί σαν πνευματικό κέντρο ολόκληρης της Ελλάδας. 

Διαβάζοντας τα παραπάνω ο αναγνώστης αναρωτιέται σε ποιο πολιτιστικό σύστημα ανταποκρίνονται όλα αυτά, ποιοι ήταν οι άνθρωποι που βρίσκονταν πίσω. Με άλλα λόγια σε ποιο κοινωνικό και πολιτικό σύστημα εντάσσεται η πόλη, η κουλτούρα των κατοίκων της, ποιες οι διαφορές από τον υπόλοιπο Ελλαδικό χώρο; 

Χωρίς αμφιβολία θα πρέπει να αναφέρουμε δύο λόγια για το καθεστώς ιδιοκτησίας της γης που βάρυνε όλη την εξέλιξη της ιστορίας του νησιού. Η γη ήταν κατανεμημένη σε φέουδα (μπαρονιές ή πρόνοιες) που ανήκαν ουσιαστικά στο δημόσιο και τις παραχωρούσε σε ιδιώτες ή στις Εκκλησίες. Το φεουδαλικό σύστημα διαιώνιζε για αιώνες έναν έντονο διαχωρισμό κοινωνικών τάξεων και τη στυγνή εκμετάλλευση των χωρικών από τους ιδιοκτήτες της γης, που έφθανε μέχρι και σε προσωπική αγγαρεία. 

Ο κοινός πολιτιστικός κρίκος μεταξύ ιδιοκτητών γης (κυρίαρχης τάξης) χωρικών - καλλιεργητών και απλού λαού των "ποπολάρων" ήταν η θρησκευτική ζωή και τόσο η κερκυραϊκή ύπαιθρος, όσο και η πόλη είναι διάσπαρτες από εκκλησίες, κτισμένες είτε από άρχοντες, είτε από αδελφότητες . 

Από την ομάδα των ιδιοκτητών της γης προερχόταν και η πολιτική αριστοκρατία. Πρόκειται για μια ομάδα ηγετική και κυρίαρχη στον κερκυραϊκό χώρο που κατά καιρούς έλαβε διάφορα ονόματα όπως πολίτες ευγενείς αστοί. Ήταν πολιτιστικά μεικτή αφού στους κόλπους της συνυπήρχαν Λατίνοι και Ορθόδοξοι. Ανάμεσά τους πολλοί ήταν οι "νομικοί" ή "νοτάριοι" που εκτός από ιδιοκτήτες γης, είναι και συμβολαιογράφοι αφού γνωρίζουν να διαβάζουν και να γράφουν ελληνικά και ιταλικά. Τα μέλη των οικογενειών των ευγενών αυτών αποτέλεσαν ένα κλειστό συμβούλιο κερδίζοντας το δικαίωμα αντιπροσώπευσης του νησιού προς τον πολιτικό του κυρίαρχο από τα τέλη του 14ου αιώνα είναι οι Βενετοί. Απόρροια αυτού του δικαιώματος ήταν η δυνατότητα εκλογής των μελών του Συμβουλίου σε ένα από τα πολυάριθμα αξιώματα που ανήκαν στη δικαιοδοσία του. Η διοικητική και πολιτική πείρα αυτής της ομάδας θα αποτελέσει και την κύρια αιτία της επιβίωσης της μέσα στη Γαλλική διοίκηση του 1797-1799 καθώς και της επόμενης Ρωσοτουρκικής (1799-1807). Οι ίδιοι θα αποτελέσουν και το φιλοαγγλικό κόμμα την περίοδο της Βρετανικής Προστασίας (1814-1864). Από τις τάξεις τους προήλθαν πολλοί σημαντικοί διανοούμενοι και πολιτικοί με εμβληματική ανάμεσα τους τη φυσιογνωμία του Ιωάννη Καποδίστρια (1776-1831), αξιωματούχου της Ιονίου Πολιτείας, υπουργού της Ρωσικής Αυτοκρατορίας και πρώτου κυβερνήτη της Ελλάδας. Ανάμεσα τους επίσης σημαντικοί άνθρωποι όπως ο ταξιδεμένος γραμματέας του αυτοκράτορα Καρόλου του Ε΄, Νίκανδρος Νούκιος, ο λόγιος Αντώνιος Έπαρχος, ένας πραγματικός εκπρόσωπος της Αναγέννησης, ο Νικόλαος Σοφιανός, γεωγράφος και αστρονόμος, οι θεολόγοι: Ιωαννίκιος ΚαρτάνοςΑλέξιος Ραρτούρος.

Η κερκυραϊκή παιδεία κυρίως εκφρασμένη ως τον 18ο αιώνα τουλάχιστον από τους κληρικούς της, θα είναι προσιτή στους αμόρφωτους και απλή ως προς τα εκφραστικά της μέσα αφού από νωρίς, από τον 16ο αιώνα θα προτιμήσει να εκφραστεί στην απλή γλώσσα. Θα την απασχολεί η νόηση των απλών ανθρώπων και θα αναζητεί την ισορροπία μεταξύ της ελληνικής κληρονομιάς και της βρετανικής παράδοσης. Το ίδιο το Συμβούλιο της πόλης θα πληρώνει από νωρίς δυο δασκάλους για τη μόρφωση των παιδιών της πόλης. Στην πόλη επίσης θα αναπτυχθούν μετά τον 17ο αιώνα φιλολογικές λέσχες και το θέατρο. Τον 18ο αιώνα, η Κέρκυρα θα δει να προέρχονται από τις τάξεις της κορυφαίοι στοχαστές της εποχής τους, όπως ο μεταφραστής του Βολταίρου, Ευγένιος Βούλγαρης και Νικηφόρος Θεοτόκης, όπως επίσης και πολυάριθμους ιατροφιλόσοφους που καλλιεργούν ιδιαίτερα το κλίμα του διαφωτισμού. Το ρεύμα του αιώνα θα ολοκληρώσει ο επόμενος 19ος με το πέρασμα σε ένα γόνιμο ρομαντισμό που θα αξιοποιήσει τις πηγές της ενικής ιστορίας, την κριτική ποίηση, τα δημοτικά τραγούδια. Κορυφαίες φυσιογνωμίες του κλίματος, ο Διονύσιος Σολωμός και ο Ανδρέας Κάλβος που ο καθένας από τη μεριά του εκφράζει το πνεύμα της εποχής που ήταν κυρίως η αναζήτηση και ο προσδιορισμός μιας εθνικής ταυτότητας. 

Ελάχιστες εικόνες σώζονται από την Βυζαντινή Περίοδο, γεγονός που σε ένα βαθμό πρέπει να οφείλεται στις σημαντικές καταστροφές που υπέστη η ύπαιθρος και η πόλη της Κέρκυρας κατά τη διάρκεια των τουρκικών επιδρομών του 16ου , το 1537 και το 1571. Το σημαντικότερο μέρος των εικόνων που σώζονται είναι της μεταβυζαντινής τέχνης και ειδικότερα από τα τέλη του 16ου αιώνα. 

Η κερκυραϊκή θρησκευτική ευαισθησία παραμένει πιστή στις βυζαντινές παραδόσεις αφού για αιώνες η τέχνη της είναι προσηλωμένη στις παλαιολόγειες μορφές έμπνευσης που, παρά τα ιταλικά δάνεια διαιωνίζει η Κρητική τέχνη. Άλλωστε η Κέρκυρα θα αποτελέσει και το κατεξοχήν χώρο υποδοχής των Κρητικών ζωγράφων της διασποράς, όταν η Κρήτη θα περάσει στην οθωμανική επικράτεια (1669). Στην Κέρκυρα θα αγαπηθούν ιδιαίτερα τα έργα του Μιχαήλ Δαμασκηνού - όπως μαρτυρεί ο μεγάλος αριθμός τους που σώζεται- ζωγράφου που έζησε μεταξύ Κρήτης, Βενετίας και Κέρκυρας. Όπως θα αγαπηθούν επίσης τα έργα του Γεωργίου Κλόντζα, του Εμμανουήλ Λαμπάρδου και του Ιερεμία Παλλάδα. Ο 17ος αιώνας θα αγαπήσει ιδιαίτερα τις πολυπρόσωπες σκηνές, τις χαλαρές συνθέσεις, τα ανοικτά χρώματα, τις μαλακές πτυχές στην απεικόνιση των ρούχων. Η Κέρκυρα θα ακολουθήσει τους δικούς τις εικαστικούς δρόμους δείχνοντας μάλιστα τις προτιμήσεις της σε συγκεκριμένα εικονογραφικά θέματα που θα αποτελέσουν και ιδιομορφία της όπως ήταν η αλληγορία της Θείας Μεταλήψεως και της Ιεράς Εξομολογήσεως που θα χρησιμοποιηθεί ιδιαίτερα από τους Κερκυραίους καλλιτέχνες και θα τις δούμε να επαναλαμβάνονται σε πολλές εικόνες 

Ανάμεσα στους καλλιτέχνες της κρητικής σχολής που ζουν και δημιουργούν στην Κέρκυρα αξίζει να μνημονευτούν ακόμη ο Εμμανουήλ Τζαφουρνάρης, ο Εμμανουήλ Τζάνες Μπουνιαλής και ο Θεόδωρος Πουλάκης. Η παρουσία των κρητικών ζωγράφων στη Κέρκυρα επηρεάζει σε πολύ μεγάλο βαθμό τους ντόπιους καλλιτέχνες μεγάλο σε ποσότητα και ποιότητα έργο. Ταυτόχρονα έχουμε την απομάκρυνση από τα βυζαντινά πρότυπα και ενσωμάτωση τύπων της δυτικής τέχνης, κυρίως του μανιερισμού και του μπαρόκ. Εκτός από Κερκυραίους όμως την ίδια περίοδο έχουμε και δύο ζωγράφους που ζουν και εργάζονται εδώ, τον μανιάτη στην καταγωγή Παναγιώτη Δοξάρα και τον κωνσταντινουπολίτη Γεώργιο Χρυσολωρά. Ο πρώτος ζωγραφίζει την ουρανία του Αγίου Σπυρίδωνα, ένα μνημειακό έργο που δεν σώζεται σήμερα, ενώ ο δεύτερος εικονογραφεί τμήματα της εκκλησίας του Δημοτικού νεκροταφείου και του Μητροπολιτικού ναού της Παναγίας Σπηλαιώτισας. Από τους κερκυραίους καλλιτέχνες αυτής της περιόδου αξίζει να αναφερθούν οι Σπυρίδωνας Σπεράντζας και Φραγκίσκος Δημησιάνος.

Η μουσική παράδοση του τόπου, εκτός του ότι σταθερά τροφοδοτεί το πανελλήνιο μουσικό σώμα με δημιουργούς, προσδιορίζει τοπικά, έναν μουσικό προσανατολισμό των πολιτιστικών δρώμενων. 

Οι Φιλαρμονικές, (αναπόσπαστο κομμάτι της ζωντανής ιστορίας της πόλης), διεκδικούν τον κυρίαρχο ρόλο από άποψη λαϊκής απήχησης και μαζικότητας. Η παρουσία στο νησί δεκαοκτώ συνολικά Μουσικών ενώσεων "μπάντας", με συχνές εμφανίσεις σε εορτασμούς και θρησκευτικές εκδηλώσεις, έχοντας κατακτήσει ένα ικανοποιητικό επίπεδο παρουσίας, με πολλές διεθνείς διακρίσεις, συντηρεί την τοπική παράδοση και εισάγει σ"ένα πρώτο επίπεδο την μουσική παιδεία στη νέα γενιά, συντελώντας στην ευρύτερη λαϊκή αποδοχή της. 
Η αναγκαιότητα ύπαρξης των Φιλαρμονικών ανάγεται στην αγγλική επιρροή: οι Άγγλοι είχαν δικές τους μουσικές μπάντες που συμμετείχαν και στις Ελληνικές εκδηλώσεις μέχρι το 1837 όταν αρνήθηκαν να συνοδεύσουν μουσικά τις ορθόδοξες λιτανείες. Το 1840 ιδρύθηκε η Φιλαρμονική Εταιρεία ως πράξη αντίδρασης των Κερκυραίων στην άρνηση των Άγγλων με κορυφαίο ιδρυτή τον συνθέτη του εθνικού μας ύμνου Νικόλαο Μάντζαρο. Στην πόλη σήμερα δραστηριοποιούνται τρεις Εταιρείες δίνοντας συναυλίες, παραστάσεις, συμμετέχοντας σε εκδηλώσεις και ενέργειες φιλανθρωπικού χαρακτήρα. 

Η ίδρυση Τμήματος Μουσικών Σπουδών στο Ιόνιο Πανεπιστήμιο και η πρόσφατη ισχυροποίηση των δεσμών του με τον κοινωνικό χώρο, αποτελούν αισιόδοξη προοπτική. Η οργάνωση αξιόλογων μουσικών εκδηλώσεων, με συμμετοχή μαέστρων και εκτελεστών διεθνούς εμβέλειας, οπωσδήποτε αποτελεί την βασική προϋπόθεση τόσο για τον επαναπροσανατολισμό της τοπικής παιδείας, όσο και για την ειδικότερη τοπική ευαισθητοποίηση. 

Αισιόδοξες κυρίως για την προοπτική τους, οι παρουσίες των πιο κάτω σωματείων και ενώσεων, κατά πλειοψηφία ιδιωτικής πρωτοβουλίας, ενισχύουν την τοπική μουσική ενασχόληση. 

Συμφωνική Ορχήστρα Δήμου Κερκυραίων, ερασιτεχνικό σχήμα 45 οργάνων, που παρά το ότι κατάφερε να ανεβάσει σε ικανοποιητικό επίπεδο έργα συμφωνικής μουσικής και παραστάσεις όπερας, σήμερα λόγω προβλημάτων χρηματοδότησης, παραμένει ανενεργό. 

Συγκρότημα Μουσικής Δωματίου, με συνηθέστερη μορφή αυτήν του τρίο ή του κουιντέτου πνευστών, έχει στο ενεργητικό του πολλές εμφανίσεις στην Ελλάδα και το εξωτερικό. 

Ωδείο Κέρκυρας, Ιόνιο Ωδείο, Ωδείο Φ. Νάκα, ιδιωτικές μουσικές σχολές, με αξιόλογες δημόσιες εμφανίσεις μουσικών συνόλων μαθητών τους, σε διάφορες μορφές και είδη μουσικής. 

Μουσικό Γυμνάσιο και Λύκειο, στα πλαίσια της δευτεροβάθμιας σχολικής εκπαίδευσης που παρά τον μικρό χρόνο λειτουργίας του, έχει οργανώσει σύνολα μαθητών σε πολλά είδη μουσικής (βυζαντινή, τζαζ, μουσική δωματίου έγχορδων και πνευστών, χορωδιακή μουσική, κ.α.), αποσπώντας κατ" επανάληψη βραβεία σε πανελλήνιους διαγωνισμούς. 

Δημοτική Χορωδία, μικτό σχήμα, επιχορηγούμενο από το Δήμο, απονέμει πτυχία φωνητικής σε συνεργασία με το Ωδείο Κέρκυρας και έχει αξιωθεί πολλών εμφανίσεων με μεγάλη επιτυχία. 
Η Δημοτική Χορωδία θα μπορούσε να είναι το Λυρικό Θέατρο της Κέρκυρας. Από το 1991 μέχρι σήμερα έχει παρουσιάσει εκτός των άλλων και όπερες όπως "La Triavata" του Verdi, η "Norma" του Bellini η "Cavalieria Rusticana" του Mascagni "La Martire" του Σπύρου Σαμάρα, η "Κόρη του Φονιά" του Ρομποτή, ή ο "Βαφτιστικός" του Σακκελαρίδη. Παράλληλα έχει δώσει κι εξακολουθεί να δίνει πολλές συναυλίες με ολόκληρα συμφωνικά έργα. 

Χορωδία Κέρκυρας, ανδρικό σχήμα, ιδιωτικού χαρακτήρα με διακρίσεις σε πολλές χώρες. Η Χορωδία της Κέρκυρας ιδρύθηκε το 1981 με 50 μέλη και από τότε η 50μελής χορωδία έχει δώσει πολλές συναυλίες σε όλη την Ελλάδα και στο εξωτερικό μετέχοντας, σε παγκόσμια φεστιβάλ, διεθνή forum ενώ τραγούδησαν στην πλατεία του Αγίου Πέτρου στο Βατικανό μπροστά στον Πάπα. Το ρεπερτόριο τους είναι ένα μουσικό ταξίδι με τραγούδια προκλασσικά, όπερας, musical, καντάδες μέχρι σύγχρονα λαϊκά. 

Επίπλωση του Κερκυραϊκού σπιτιού

Η διαμόρφωση εσωτερικών χώρων μας παραπέμπει σε εικόνες καθημερινού περιβάλλοντος, καταγράφοντας με εντυπωσιακό τρόπο την ιδιαίτερη κοινωνία της πόλης. Διαγράφονται οι διαδρομές των ανθρώπων, το ύφος τους, οι συνήθειες τους και η κοινωνική τους θέση μέσα από οικογενειακά κειμήλια και αντικείμενα ανεκτίμητης αξίας, ζωγραφικούς πίνακες και εικόνες, κλασσικά έπιπλα και σπάνιες εκδόσεις, ζωγραφικές επιφάνειες και γλυπτικό διάκοσμο σε μία ιστορική αναδρομή που φτάνει ακόμα και τα 400 χρόνια πίσω. 

Είναι εύκολο να αντιληφθεί κανείς ότι τα αρχοντικά της πόλης ήταν οι χώροι συγκέντρωσης της διανόησης και της τέχνης τους περασμένους αιώνες. Τόσο στα αρχοντικά, όσο και στα μεγαλοαστικά μέγαρα του 19ου αι. αλλά και στις αστικές κατοικίες είναι εμφανής μια διαφορετική αντίληψη για την διακόσμηση, από την υπόλοιπη Ελλάδα, με έντονες δυτικές επιδράσεις. 
Σε αντίθεση με την αυστηρότητα και την λιτότητα της εξωτερικής μορφής των κτιρίων, το εσωτερικό τους διατηρεί ακόμη μέχρι σήμερα ένα κλίμα πλούτου και μεγαλοπρέπειας, ενός πολλές φορές βαρυφορτωμένου διακόσμου, που μεταφέρει τον επισκέπτη σε άλλες εποχές. Σε ηπιότερους τόνους το ίδιο συμβαίνει και στις κατοικίες των απλών αστών. Η πλειοψηφία των σπιτιών στην Κέρκυρα διαθέτει έπιπλα κλασσικού στυλ, πολλά δε από αυτά κατασκευασμένα από ντόπιους αξιόλογους τεχνίτες. 

Το εσωτερικό μιας αστικής κατοικίας στην πόλη συγκροτούσαν ορισμένοι βασικοί χώροι, που ανάλογα με την κοινωνική θέση και οικονομική κατάσταση των ιδιοκτητών ποικίλουν σε μέγεθος, σε αριθμό (αυτών καθ" εαυτών των χώρων), στη διαρρύθμιση τους, στην διάταξη τους στο χώρο (σε έναν ή περισσότερους ορόφους) και τέλος σε πολυτέλεια και ιστορική αξία. 

Αν θα θέλαμε να περιγράψουμε το εσωτερικό μιας κατοικίας στην πόλη θα λέγαμε ότι αυτή αποτελείται από τους κεντρικούς χώρους υποδοχής: την είσοδο, τη λεγόμενη σάλα, (το σαλόνι) στο φωτεινότερο σημείο της κατοικίας και την τραπεζαρία. Οι κεντρικοί χώροι στις κατοικίες ευπόρων οικογενειών συμπληρωνόταν από το απαραίτητο γραφείο (συνήθως με πλούσια βιβλιοθήκη) και ένα δεύτερο μικρότερο σαλόνι. 

Ο αριθμός των υπνοδωματίων ποικίλει ανάλογα με τα μέλη της οικογένειας. Το μαγειρείο και οι υγροί χώροι του λουτρού και του αποχωρητηρίου αρχίζουν να εντάσσονται σε συγκεκριμένες θέσεις από τον 19ο αι. στα διαμερίσματα των πολυκατοικιών. Στις μονοκατοικίες το μαγειρείο συνήθως βρισκόταν στο ισόγειο. Στα αρχοντικά και τα μεγαλοαστικά μέγαρα υπάρχουν και οι βοηθητικοί χώροι για το υπηρετικό προσωπικό, την άμαξα και τα άλογα, αποθήκες, επίσης χώροι για το πλύσιμο των ρούχων και κελάρι για τα τρόφιμα και το κρασί. Συνήθως οι περισσότεροι από τους βοηθητικούς χώρους βρίσκονταν στο ισόγειο και μέρος τους στην υποστέγη, τη σοφίτα που στην Κέρκυρα ήταν κατοικήσιμη. 

Η επίπλωση ορισμένων βασικών χώρων της κερκυραϊκής κατοικίας: 

Η σάλα: με το απαραίτητο τζάκι της ήταν το μεγαλύτερο δωμάτιο της κατοικίας. Βασική επίπλωσή της ένας ή δύο καναπέδες (ανάλογα με την χρονολογία και το στυλ), άνετες πολυθρόνες και στη μέση το απαραίτητο τραπέζι "ροτόντα" χωρίς καρέκλες, όπου πάνω του βρισκόταν κάποιο καλό παλιό κομμάτι, ασημένιο ή πορσελάνινο. Την επίπλωση συμπλήρωναν ένα γωνιαίο έπιπλο με ράφια, μια χαμηλή συνήθως βιτρίνα με ότι πολυτιμότερο υπήρχε στην οικογένεια. Απαραίτητα ακόμη έπιπλα ήταν: το ονομαζόμενο "σκρίνιο" (έπιπλο βενετσιάνικο, με ράφια στο κάτω μέρος και βιτρίνα στο επάνω), ο βενετσιάνικος καθρέπτης πάνω από τη λεγόμενη "γιότσα" (ξύλινο σκαλιστό έπιπλο με πλάτη και δύο κουρμπαριστά πόδια, τα απαραίτητα πορτραίτα της οικογένειας και τις περισσότερες φορές, το πιάνο (στα παλιά και ευρύχωρα σπίτια το πιάνο ήταν με ουρά). Αν η κατοικία δεν διέθετε ξεχωριστό χώρο γραφείου, σε κάποιο σημείο θα υπήρχε και ένα secretaire έπιπλο με συρτάρια μεγαλύτερα στο κάτω μέρος και μικρότερα στο επάνω που χρησιμοποιείται για γραφείο. 

Η τραπεζαρία: ανάλογα με το μέγεθος του χώρου είχε το τραπέζι με τις αντίστοιχες καρέκλες του όπου συγκεντρώνονταν ολόκληρη η οικογένεια και οι καλεσμένοι της. Την επίπλωση συμπλήρωναν ο μπουφές και η "servante" (βοηθητικό χαμηλό έπιπλο για το σερβίρισμα με μάρμαρο στο επάνω μέρος. 

Η κρεβατοκάμαρα: για το ζευγάρι θα περιείχε ένα διπλό, σιδερένιο συνήθως, κρεβάτι με ουρανό ή χωρίς, απαραίτητα δυο κομοδίνα με κηροπήγια, το "λαβομάνο" (ξύλινο έπιπλο για το πλύσιμο των χεριών), με όλα τα απαραίτητα αντικείμενα: "γαρδίνι"(λεκάνη), "μπρόκα" (κανάτα), σαπουνοθήκη και το "μπουγέλο" (κουβάς για το βρώμικο νερό μετά το πλύσιμο που έμπαινε στο κάτω μέρος. Τέλος, το μεγάλο "αρμάρι" (η ντουλάπα για το κρέμασμα των ρούχων) με καθρέπτη και στο επάνω μέρος μια κεντητή "πελότα" το μαξιλαράκι για τις "σπίλλες" (καρφίτσες). 

Όλη όμως αυτή η απαρίθμηση των επίπλων, δεν είναι ικανή να μεταφέρει την αίσθηση που αποπνέει το εσωτερικό των κερκυραϊκών κατοικιών, διαφορετική βέβαια από σπίτι σε σπίτι. Την αίσθηση αυτή, συμπληρώνουν οι μυρωδιές από τα παλιά ξύλα των επίπλων, τα ξύλινα πατώματα που τρίζουν, οι κρυστάλλινοι πολυέλαιοι, τα υπέροχα χαλιά, τα παλιά βελούδα, οι βαριές κουρτίνες, η αίσθηση της πατίνας του χρόνου σε όλα τα αντικείμενα, ακόμη αυτές οι αποχρώσεις των σκούρων χρωμάτων που συνήθιζαν να χρησιμοποιούνται στις επιφάνειες των εσωτερικών τοίχων. Όλα αυτά σφραγίζονται με ένα ξεχωριστό τρόπο από την διαδρομή των μελών της κάθε οικογένειας στο χρόνο. 

Στην Κέρκυρα τα παλαιότερα έπιπλα προέρχονται από τη Βενετία, πολλά από την Αγγλία και πολύ λιγότερα από την Γαλλία. Πολλά όμως έχουν κατασκευαστεί από ντόπιους τεχνίτες με μεράκι και αξιοσύνη που αγαπούσαν την τέχνη της κατασκευής επίπλων. 

Οι παλιοί μαστόροι αντέγραφαν δημιουργώντας αληθινά καλλιτεχνήματα. Έπιπλα ζηλευτά από μαόνι, παλύσανδρο και έβενο, από ξερές ρίζες ελιάς που όσο περνάει ο χρόνος τόσο πιο όμορφα γίνονται. 
Οι Κερκυραίοι τεχνίτες: επιπλοποιοί, σκαλιστές, ταπετσιέρηδες, ταλαντούχοι και αυτοδίδακτοι, χωρίς καθορισμένο ωράριο, χρησιμοποιούσαν γνωστές τεχνικές και ακολουθούσαν "μυστικές συνταγές", προκειμένου να πετύχουν το περίφημο"κερκυραϊκό λούστρο". Αυτό το λούστρο λόγω ειδικού μίγματος των υλικών που χρησιμοποιούνται δίνει πραγματικά μια άλλη αίσθηση στο έπιπλο. 

Τα στέκια των λιγοστών πλέον παλιών μαστόρων διάσπαρτα στα καντούνια της παλιάς πόλης, δεν είναι απλά μαγαζιά, αλλά εργαστήρια δημιουργίας και χώρος ζωντανής ιστορίας γεμάτα από αραδιασμένα εργαλεία, διάφορα είδη ξύλων, δεκάδες μπουκαλάκια και τενεκεδάκια, γεμάτα σκόνη γόμα, φλούδες κούτσουπο και μαντρεπέρλα, ξύλινα χερούλια και περίεργα "μποκίνια" στόλισμα κλειδαριών. 

Αν έχετε χρόνο και ενδιαφέρεστε αναζητήστε τα παλιά αυτά στέκια, συνήθως εκεί θα βρείτε και μια μικρή συλλογή επίπλων προς πώληση. Είναι μια ενδιαφέρουσα εμπειρία. 

Βρείτε μας στο Facebook
Ακολουθήστε μας στο twitter
Λάβετε ειδοποιήσεις RSS